The Voice affaire roept herinneringen op bij andere slachtoffers van seksueel misbruik en/of intimidatie!

Het onderstaande verhaal is te lezen op social media:

~🤮~ Ik geloof je!

De Voice-affaire roept herinneringen bij me op, waarvan ik dacht: zo lang geleden en niet zo heel belangrijk meer.

En ik wil de aandacht ook niet naar me toe trekken, want ik vind het vooral vreselijk voor al die meiden.
Die gladde praatjesmakers hebben echt geen besef van wat ze aangericht hebben.

"Ik ben de ster.", zei Ali Bah: "Niemand gaat jou geloven!"

Omdat ik het wel belangrijk vind dat de slachtoffers geloofd gaan worden en naar voren treden, ga ik hier nu ook eerlijk mijn verslag doen.

Ik was 12, en ik kwam op bezoek bij mijn oude hoofdonderwijzer, in Heerhugowaard.

Het was avond en we waren alleen in zijn kamer.

De meester, ik ga zijn naam niet noemen, haalde een grote zilveren rijksdaalder uit zijn broekzak, die legde hij op tafel, en zei met donkere stem: "Dick, ik wil alles voor je doen, alles!"

Hij keek me smekend als een hondje en tegelijk heel eng aan.

Ik herkende de keurig nette schoolmeester, die zo vaderlandslievend het Wilhelmus op het schoolplein dirigeerde, ineens niet meer.

Zijn duistere energie kwam dreigend op me af, ik kneep hem en deed het in mijn broek van angst.

Mijn benen reesden razendsnel de kamer, het huis en de tuin uit.

Ik rende naar het huis van mijn ouders, ongeveer een kilometer verderop.

Ik kon ze natuurlijk niets zeggen. Ik wist zelf niet eens wat er nou aan de hand was. Behalve dat het horror was.

En toen, 53 jaar geleden, was er helemaal geen kader om zoiets te kunnen benoemen.

Het kruipt onder je huid en daarmee wordt het ongewenst iets van jezelf.

Ik had nog lang een knoop in mijn buik.

In die tijd werd ik een keer aangehouden door een man in een auto, die mij vroeg om iets aan te wijzen op een landkaart die hij op zijn schoot had.

Ik voelde een rare spanning, en weigerde om mijn hand naar hem uit te steken.

Toen trok hij de landkaart weg, hij zat zichzelf af te rukken.

"Blijven kijken!", beval hij.

Ik was zo groen als gras en had nog nooit een volgroeide stijve piemel gezien.

Het zag eruit als een griezelig gedrocht.

Ik zei: "Mooi, hoor.", en fietste snel met knikkende knietjes weg.

Zo iemand dringt heel sneaky je aura binnen.

Omdat het zoiets intiems betreft, voel je je gek genoeg mede-verantwoordelijk.

Deze ervaringen, peanuts vergeleken bij die van vele anderen, hebben gemaakt dat ik als puber traag op gang kwam.

Ik voelde schaamte over mijn seksualiteit, en wilde mijn vriendinnen dat vooral niet aandoen.

Wel klote, dat die walging dan ook zo'n lullig gevoel over je eigen lul geeft.

Gelukkig kreeg ik uiteindelijk een doortastende vriendin, ik was 19, die volop initiatief nam.

Zo kwam ik uit mijn schulp, en ik blijf haar eeuwig dankbaar.

Daarna is het geleidelijk aan wel goed gekomen.

Ik vind ook niet dat mannen watjes moeten worden.

Ik vind het belangrijk dat je op een natuurlijke wijze een seksueel wezen kunt zijn.

Van onderdrukking komt alleen maar meer ellende.

Ik ben een geluksvogel, door de jaren heen heb ik veel fijne relaties gehad.

Daarin schrok ik me wild van de verschrikkelijke ervaringen die veel vriendinnen hebben meegemaakt.

Een op de drie was wel meerdere keren verkracht, soms tot bloedens toe als kind.

"Geloof je me?"

"Natuurlijk geloof ik je."

En nog vaker was er sprake geweest van aanrandingen, die veel vertrouwen kapot hadden gemaakt.

Gelukkig konden we vaak het verdriet doorvoelen, er samen mee zijn.

Niet alleen.

Ik doe mijn bescheiden verhaal ter aanmoediging van de vrouwen, en mannen en transgenders, die hier nog alleen mee zijn.

Het vraagt moed om je schaamte te overwinnen voor iets wat je toch maar beter wel kunt delen!

Nu is het de hoogste tijd voor ieder meisje, en elke jongen, om het isolement te doorbreken.

Echt, je zult er beter uit tevoorschijn komen!

Schep moed, ik geloof je, wij gaan jou geloven!!

Di©k Sinnige ~😍~